Tuesday, February 27, 2024

Προς το φως

 Έχει περάσει ένας μήνας από την παραίτησή μου. Αυτή την περίοδο, όταν με ρωτάνε πως νιώθω και αν είμαι χαρούμενη (ή τρομοκρατημένη, σύμφωνα με κάποιους) για την απόφαση μου, απαντάω πως δεν το συνειδητοποιώ ακόμα. Φυσικά πάντα με ρωτάνε τα πλάνα μου και πάντα απαντώ με ένα ποιηματάκι-παπαγαλία που αποφάσισα ότι βολεύει να το λέω. Απλό, κατανοητό, χωρίς να επεξηγώ τα όνειρά μου ακριβώς, που ομολογώ δεν τα έχω ορίσει ακόμα.

Σήμερα όμως συνειδητοποίησα το εξής: Αυτή την επαγγελματική κίνηση την έκανα για να με ξαναβρώ. Σήμερα ένιωσα αυτό, ότι άρχισε η διαδικασία. Χαμογελώ. Είναι ίσως καιρός να αρχίσω να απολαμβάνω όλα αυτά που έκτισα, όλα όσα είμαι κατά βάση.

Με πεθύμησα ξέρεις. Γνώριζα πολύ καλά ότι όλα αυτά τα χρόνια - περίπου έξι - έπαιζα ένα ρόλο που δεν μου πολυπήγαινε αν και η βάση μου ήταν η ίδια. Όμως συνειδητοποιώ πως πεθύμησα εμένα μέσα από τη δουλειά μου, να είμαι δημιουργική, να είμαι πιο ελεύθερη στο νου, να μην πρέπει να αποδεικνύω κάθε τρεις και λίγο σε ένα περιβάλλον corporate ότι μου άξιζε αυτή η θέση. 

Εκείνη την περίοδο είχα χάσει την Τουλίπα σχεδόν σε όλα τα επίπεδα. Μέσα μου το γνώριζα από την αρχή. Αλλά δεν ήξερα ακριβώς πόσο πολύ την είχα αφανίσει.

Σήμερα διέκρινα μια μικρή ηλιακτίδα. Βλέπεις οι τουλίπες, όταν τις κόβουν για να τις βάλουν στο βάζο, μετά από λίγες ώρες ή 1-2 μέρες γέρνουν και κατευθύνονται προς το φως για να επιβιώσουν. Έτσι νιώθω και γω σήμερα. Πρώτον, κατάλαβα ότι πρέπει να βρω το φως μου και δεύτερο, ότι άρχισα να γέρνω προς την αναζήτησή του.

Είναι μια ωραία διαδικασία. Δεν είναι εύκολη, αλλά (ευτυχώς) δεν βλέπω άλλη επιλογή.


Thursday, February 08, 2024

Οι σκέψεις-σφηνάκια του χειμώνα

 Φεβρουάριος, μια ηλιόλουστη μέρα. Η ώρα ειναι 10.30 το πρωί. Δουλεύω από σπίτι.

Ακούω Athens Voice 102.5. Τα πιο ωραία ραδιόφωνα είναι τα αθηναϊκά. Όταν σου δίνουν μικρόφωνο, πρέπει να έχεις κάτι της προκοπής να πεις. 

Πίνω τον πρώτο καφέ της μέρας ακόμα, προσπαθώ να τελειώσω ένα project. 

Νιώθω ήρεμη αυτόν τον καιρό αν και συμβαίνουν πράγματα στα επαγγελματικά.

Οκτώ μέρες μετά την αλλαγή status στη δουλειά. Ακόμα δεν συνειδητοποιώ ότι πήρα το μέλλον μου στα χέρια μου και ότι έχω περισσότερη ελευθερία μέσα στη μέρα. Όχι για να έχω πιο πολύ ελεύθερο χρόνο, αλλά για να δημιουργήσω, να ανοίξω το πνεύμα μου. Νιώθω ότι για πολλά χρόνια δεν έχω υπάρξει δημιουργική. 

Ο άνθρωπος χρειάζεται ΕΝΑ πράγμα να αλλάξει μέσα του και μετά όλα ακολουθούν, σαν τα κομμάτια του Tetris που πέφτουν σωστά. Το δικό μου είναι αυτό, να ανοίξει το πνεύμα μου και να χαλαρώσω.

Δεν βλέπω πολλή τηλεόραση. Κυρίως όταν πρέπει να δουλέψω και βλέπω Friends ή House MD στο Netflix. Άρχισα να ξαναπηγαίνω σινεμά και θέατρο. 

Ανακαλύπτω νέες μουσικές στο Spotify, τις βάζω στο καινούριο μου folder "2024", το soundtrack της χρονιάς (πώς θα είναι άραγε;)

Μιλούσα χθες με την κολλητή μου. Γυροφέρνει στο μυαλό μου η ιδέα ότι πρέπει να σοβαρευτώ με τα οικονομικά μου και τα οικογενειακά μου. Ενήλικες κουβέντες. Στα πέντε λεπτά δεν άντεξα, άλλαξα θέμα.

Αποφάσισα να βγαίνω περισσότερο προς αναζήτηση νέων ατόμων. Κάτι να παίξει, κάτι καινούριο. Αυτό ειναι ίσως μια αρχή.

Σκέφτηκες ποτέ τί είναι αυτό που μας κάνει να ερωτευόμαστε έναν άνθρωπο; Είναι η πρώτη εντύπωση, είναι εκείνο το απροσδιόριστο που νιώθεις μέσα σου; Είναι μια "ειδωλοποίηση" ή είναι κάτι που εξελίσσεται με την πάροδο του χρόνου αργά και σταθερά; Τί είναι εκείνο που διαχωρίζει το crush, μια μικρή εμμονή δηλαδή, από την ουσιαστική έλξη για την ολότητα αυτού του ανθρώπου;

Προτιμώ πια τους έρωτες του χειμώνα από αυτούς του καλοκαιριού. Είναι πιο εσωτερικοί, πιο ατμοσφαιρικοί και ίσως πιο ουσιαστικοί. Είναι πιο χουχουλιάρικοι, τα κορμιά δεν είναι αμέσως γυμνά, υπάρχει ένα μυστήριο κάτω από τα layer ρούχων. Είναι οι ματιές κάτω από φωτισμούς, δίπλα στο τζάκι, "φορεμένες" πάνω από ζιβάγκο.

Πίσω στο σπίτι, αποφάσισα να μαγειρεύω περισσότερο. Ένα είδος αγάπης προς τον εαυτό. Να ανοίξω ξανά το σπίτι μου σε φίλους. Να βρεθούμε ξανά και ουσιαστικά.

Επιστρέφω στη δουλειά, αν και τι δεν θα έδινα για να ξαναζήσω εκείνη την Κυριακή, σε εκείνη τη μεγάλη βόλτα στη Λευκωσία, εκείνο το βράδυ με ομίχλη.

Friday, December 29, 2023

'Ενας μίνι απολογισμός

 Θυμάμαι παλιά όταν έγραφα post για αυτές τις μέρες γκρίνιαζα ότι όλα είναι τα ίδια, ότι δεν έχω όρεξη να πάω στα καλέσματα, ότι βαριέμαι τα οικογενειακά τραπέζια, ότι ήμουν single κλπ. Μοιραία πράματα.

Αυτά τα Χριστούγεννα ήταν για μένα, και για αρκετούς άλλους φίλους και γνωστούς που ακούω να το αναφέρουν, κάπως ζόρικα, κάπως αδιάφορα και κάπως "άντε να φεύγουν και αυτά".

Η αλήθεια είναι πως το μόνο που κρατάω φέτος είναι τις θερμίδες, και ούτε καν από μελομακάρονα που ακόμα δεν έχω φάει, αλλά από σοκολάτες και λοιπά ζαχαροειδή (ναι έχω φάει και γω πανετόνε, όπως όλη η Κύπρος). 

Από την άλλη φυσικά, τι θα έδινα για να είχα εκείνα τα Χριστούγεννα για τα οποία γκρίνιαζα.

Τα πρώτα Χριστούγεννα χωρίς τη γιαγιά μου είναι πιο άδεια. Μέχρι τώρα θα έπρεπε να είχα συνηθίσει τις απώλειες. Όμως και να τις έχω αποδεκτεί, οι συνέπειές τους υποβόσκουν. Το σόϊ έχει πολωθεί - αναμενόμενο φαντάζομαι - , έχουμε λιγοστέψει στα τραπέζια. Υπάρχει μια εξέλιξη στους πιο μικρούς που κάνουν οικογένεια και όσοι δεν έχουμε εμφανιστεί διπλοί ή τριπλοί, έχουμε μια κρυφή λύπη μέσα μας. 

Οι εξόδοι μου φέτος είναι περιορισμένες. Δεν τα πεθυμώ τα μπαράκια τόσο πολύ. Έβγαινα τη βδομάδα των Χριστουγέννων, σχεδόν κάθε μέρα, έξω αλλά δεν ήθελα τόσο πολύ. Το έκανα όμως γιατί είναι αχάριστο να έχεις κόσμο που σ αγαπά και συ να μιζεριάζεις λες και είσαι μόνος στη ζωή. Δεν νιώθω μίζερη. Νιώθω πιο "μεγάλη" και κουρασμένη. Όμως νιώθω την αγάπη του κόσμου γύρω μου.

Σήμερα σκεφτόμουν, με αφορμή ένα ακόμα καυγά των δικών μου (είπαμε κάτι παίζει μετά το θάνατο της γιαγιάς μου), ότι η αποδοχή είναι η λέξη κλειδί. Αποδοχή της κατάστασης, αποδοχή των χαρακτήρων, αποδοχή του εαυτού μας, αποδοχή των γύρω μας. Αποδοχή. 

Αν υπάρχει κάτι που θέλω για το 2024 όσο αφορά αυτόν τον τομέα είναι η αποδοχή να μου φέρει ηρεμία. Δεν θέλω προστριβές, καυγάδες, μαλώματα. Ούτε με φίλους, ούτε με συγγενείς. 

Αγάπη όσο μπορούμε, εκτίμηση όσων έχουμε. Γιατί δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει.

Καλή μας χρονιά.



Thursday, December 14, 2023

No Fear - Part 2

 Όπως έχω υποσχεθεί, ιδού το δεύτερο ποστ για την τέχνη του No Fear.

Η περίοδος από την περασμένη Κυριακή μέχρι τώρα, δέκα μέρες μετά, πέρασε πολύ γρήγορα. Ήταν επεισοδιακή και από την άλλη ήταν σαν να ήταν μια άλλη ζωή.

Τη περασμένη Δευτέρα έγραφα τις σκέψεις μου όταν πήρα μια απόφαση. Την Τρίτη δείλιασα λίγο. Είχα αμφιβολίες για το αν θα ήταν καλή ιδέα αυτή την περίοδο να κάνω την μεγάλη κίνηση. Γιατί να μην κάτσω στα αυγά μου; Στο κάτω κάτω μπορώ να κάνω την κότα, να είμαι εξασφαλισμένη οικονομικά, να μην αγχώνομαι από που θα έρθει το επόμενο εισόδημα. Ειμαι 46 πια, θα μπορούσα ε;

Και όμως δεν θα μπορούσα. Όσο και αν προσπάθησα να δεκτώ αυτή τη φάση τα τελευταία 5 και κάτι χρόνια. 

Όταν ένα κλίμα, δεν σου κάθεται από την πρώτη, κατά 90% δεν θα σου κάτσει ούτε και μετά.

Οπότε αφήνω πίσω μου το comfort zone της εταιρείας και ανοίγω νέα κεφάλαια.

Είναι μια κίνηση "επαναπροσδιορισμού" του εαυτού μου αν θες. Νέες προκλήσεις, νέες δυσκολίες - ίσως εις βάρος της προσωπικής ζωής, για ακόμα μια φορά - , νέα ανοίγματα, νέα κλεισίματα.

Θα μπορούσα να κάτσω εκεί περισσότερο; Όχι.

Γιατί όταν σε ενδιαφέρει να αναπτύσσεσαι μέσα από τη δουλειά σου και να περνάς καλά, τότε το να ζεις κακές συμπεριφορές και να έχεις εμπόδια, δεν σε παίρνει πουθενά, όσο και αν κάθε μήνα μπαίνει μισθός στον λογαριασμό σου.

Δεν έχω οικογένεια με την κλασική έννοια, για να το σκεφτώ δεύτερη και τρίτη φορά. Όμως είμαι σίγουρη πως ακόμα και αν είχα, απλά το μόνο που θα έκανα θα ήταν να το σκεφτώ μια τέταρτη φορά. Την ίδια απόφαση θα έπαιρνα.

Για ένα παράξενο λόγο, δεν κυριαρχεί τόσο η ανασφάλεια για το μέλλον, όσο μια λύπη και ένας θυμός για όλα όσα δεν με άφησαν να κάνω στην εταιρεία. 

Δεν ξέρω πως θα είναι το 2024. Ούτε έχω προαίσθημα για κάτι. Το μόνο που ξέρω είναι πως, όπως και πολλοί άλλοι γύρω μου, τώρα δεν ζω όπως θέλω. 

Ο φόβος του να μην "ενοχλήσω" κυριαρχεί περισσότερο του "θέλω". 

Αυτό θέλω να αλλάξει.


Monday, December 04, 2023

No Fear - Part 1

Και μια μέρα έρχεται εκείνη η στιγμή, όπου ξαφνικά όλα είναι καθαρά ή έστω καθαρότερα.

Όπου παίρνεις την απόφαση να κλείσεις εκείνη την καταραμένη πόρτα, για να δεις από που θα ανοίξει η άλλη. Γιατί αν δεν δημιουργήσεις έναν νέο τοίχο, καθαρό, πού θα τοποθετηθεί η άλλη πόρτα;

Είναι η στιγμή που απλά σέβεσαι τον εαυτό σου και σκέφτεσαι πως "φτάνει' και πως "μου αξίζει να είμαι ήρεμη μέσα μου".

Και που όταν σκέφτεσαι την αβεβαιότητα του μέλλοντος, την προτιμάς από την μιζέρια του παρόντος.

Τότε παίρνεις την απόφαση και ήδη είσαι ένας άλλος άνθρωπος. 

Σου είναι πια αδιανόητο να γυρίσεις στην προηγούμενη σου ζωή - αυτή που ζεις δηλαδή αλλά μέσα σου είναι ήδη η προηγούμενη.

Ο φόβος για το άγνωστο φυσικά υπάρχει. Θα ήταν παράξενο να μην τον νιώθεις. Αυτό θα σήμαινει ότι δεν έχεις επίγνωση της κατάστασης.

Αλλά πόσο απαίσιο είναι να ζεις με οδηγό το φόβο. 

Οπότε βαθιές αναπνοές και... ( η συνέχεια στο επόμενο post).



Tuesday, November 14, 2023

Dream On/Off

 "Πίστευα ότι θα είχες περισσότερο χρόνο τώρα", γράφει από την άλλη πλευρά της οθόνης η φίλη που έχω να τη δω, όπως και τον περισσότερο κόσμο, μήνες.

Δεν ξέρω αν πίστευα το ίδιο. Γενικώς δεν πολυσκέφτηκα πως θα είμαι μετά το πτυχίο μου. Θα αλλάξω δουλειά; Θα έχω χρόνο; Θα κάνω ταξίδια; Μπορεί να σκεφτόμουν αόριστα ίσως, αλλά δεν είχα συγκεκριμένες εικόνες στο μυαλό μου που ήθελα να είμαι μέρος τους. 

Τις προάλλες μου 'ρθε αυτή ακριβώς η σκέψη: Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έβαλα ένα στόχο, πλην κάποιων επαγγελματικών ίσως (που και εκεί πάλι δεν το πολυπροσδιορίζω το θέμα). 

Σου έτυχε; Να μην έχεις στόχους για καιρό; Ούτε καν όνειρα - εκεί δεν τολμώ. 

Αλλά σε αυτή την περίπτωση των ονείρων, ίσως φταίει και ο τρόπος που μεγαλώνουμε στο νησί, οι περισσότεροι τουλάχιστον. Έχουμε χειροπιαστούς στόχους όχι όνειρα.

Να σπουδάσουμε, να έρθουμε πίσω, να βρούμε δουλειά, έστω με μέσο αφού οι ικανότητες και το ήθος δεν πολυμετράνε, να βγούμε έξω για να γνωρίσουμε κάποιο άτομο, να το παντρευτούμε, να κάνουμε 2 παιδιά, να μπούμε σε δάνειο, να κτίσουμε, να έχουμε δύο αυτοκίνητα, να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, να πάρουμε προαγωγή για να μπορέσουμε να πληρώσουμε τα ιδιαίτερα τους που αρχίζουν από τα 6 τους πλέον. Μετά να πασκίζουμε να βρούμε λεφτά για να σπουδάσουν. Ξαφνικά ανοίγουμε τα μάτια μας, τα παιδιά μας έχουν προχωρήσει εκτός σπιτιού, δεν μας πολυέχουν ανάγκη - εκτός από τα τάπερ και να τους προσέχουμε τα δικά τους παιδιά. Παίρνουμε σύνταξη, κάνουμε καμιά απόπειρα να ξαναβρεθούμε με τις φίλες μας, τα πρωινά κάνουμε κάποιο επιμορφωτικό μάθημα π.χ. μαθήματα ζωγραφικής, πιλάτες και ότι μας παίρνει σωματικά. Και μετά; Μετά, ούτε που τολμώ να το σκεφτώ.

Αυτά δεν είναι όνειρα. Όχι. Αυτά ειναι μια ζωή υποχρεωτική που δεν θα ενοχλήσει κανένα. Γιατί πολλές φορές το να τολμας να ονειρευτείς και να προσπαθείς να τα πραγματοποιήσεις, σημαίνει ότι η πιο πάνω παράγραφος μπαίνει στο μπλέντερ και είτε που τα κάνεις αποσπασματικά, είτε κάνεις τα μισά ή γίνονται τόσο πολτός που κάνεις εντελώς κάτι άλλο που οι γύρω σου δεν καταλαβαίνουν. Έτσι όπως ένα πολτό δηλαδή.

Μήπως γι' αυτό δεν ονειρευόμαστε; Γιατί φοβόμαστε μήπως γίνουμε ακαταλαβίστικοι και διαφορετικοί;

Μεγάλη υπόθεση να τολμάς τελικά.

Πάντα έλεγα αυτή την ατάκα που τη διάβασα πριν από μια δεκαετία και βάλε κάπου, "Δώστε μας γενναίους έρωτες".

Αλλά πως μπορώ να ζητώ κάτι όταν εγώ δεν είμαι;

Τώρα θα μου πεις κάνε manifest. Μάλιστα. Να κάνω. Αλλά τί;

Τελικά, πώς καταφέρνει κάποιος να ονειρεύεται εν έτει 2023; 

Πριβέ μαθήματα κανείς;


Y.Γ Το κείμενο γράφτηκε με μουσική υπόκρουση το νέο EP των Στέρεο Νόβα "Ίριδα"

Wednesday, August 16, 2023

Δεκαεξαύγουστος

 Η ώρα είναι 11:15, πρωινό 16 Αυγούστου, ημέρα Τετάρτη. Κάθομαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Πίνω παγωμένο καφέ, ακούω Athens Voice Radio και χαζεύω διάφορα στο ίντερνετ. 

Σε κάποια φάση συνειδητοποιώ ότι επίσημα δουλεύω και μπαίνω να δω τα email της δουλειάς. Ευτυχώς δεν εμφανίστηκε κάτι. Επιστροφή στο αυγουστιάτικό state of mind. 

Ωραίο πράγμα η αδράνεια της βδομάδας του δεκαπενταυγούστου, ειδικά όταν δεν παίρνεις άδεια και μένεις εντός.

Αρχές του καλοκαιριού, σκεφτόμουν ότι ποτέ δεν ξέρεις....ίσως αυτό το καλοκαίρι να είναι καλό. Με φόβο το σκεφτόμουν, αφου τα προηγούμενα δύο δεν ήταν ότι καλύτερο μου συνέβηκε.

Τελικά είναι όμορφο. Για πολλούς, μικρούς και μεγάλους, σημαντικούς και (όχι και τόσο), ασήμαντους λόγους.

Πήγα θάλασσα, πήρα και χρώμα. Πόσο ανενεωτικό είναι το υδάτινο στοιχείο και η βιταμίνη Δέλτα.

Έχω μείνει εντός και αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να δω τους φίλους μου και να απολαύσω στιγμές σπίτι μόνη. 

Απόπειρα για veranda sessions και διάβασμα βιβλίων, κάπως αποτυχημένη. Το μυαλό και το σώμα ήθελαν, αλλά η ψυχή είχε άλλα σχέδια.

Καινούριες φιλίες. Ωραίος κόσμος. Νέες κουβέντες, νέες οπτικές γωνίες. Ας μην χαθούμε από Σεπτέμβρη. 

Σταθερές φιλίες. Ξαναβρισκόμαστε, με ηρεμία μυαλού και περισσότερη καθαρότητα πια.

Βλέμματα. Κάποια βλέμματα αυγουστιάτικα είναι πιο ελεύθερα, πιο τολμηρά. Όπως και κάποια αγγίγματα. 

Ο ερωτισμός δεν οδηγεί πάντα σε κάτι. Αλλά μας κρατάει ζωντανούς, ρομαντικούς και ανθεκτικούς στην ρουτίνα και την καθημερινότητα.

Ανακάλυψα ξανά την ελληνική μουσική που με εκφράζει. Αστικές ελληνικές μελωδίες. Θυμάμαι ξανά τον εαυτό μου, πριν το 2020.

Δεν πήγα σε φεστιβάλ. Ίσως να γνώριζα κι άλλο κόσμο εκεί. Κατάλαβα πόσο πολύ κλείστηκα στον εαυτό μου και σπίτι μου τα τελευταία χρόνια. Από την άλλη διαπιστώνω, ότι στη δουλειά αυτή που είμαι τα τελευταία χρόνια, που γνωρίζω πολύ κόσμο συνέχεια, δεν έκανα σχέσεις, εκτός από δύο φίλες πια. Χμ....food for thought.

Η ώρα ειναι 12:29. Ηρεμία. Του σώματος και του μυαλού. Τί ωραία αίσθηση.