Sunday, April 29, 2007

Should I stay (in) or should I go (out) ?

Χθες το βράδι έμεινα σπίτι. Το έχω αποφασίσει. Τα Σάββατα σπίτι μου ή σε σπίτια άλλων. Δεν μπορώ πια τη μαζική έξοδο στα κλαμπ. Τις τελευταίες φορές που βγήκα έξω τέτοια μέρα, είτε που είχα σκυλοβαρεθεί ως τις 2.30 και απλά περίμενα πότε να πάω σπίτι (αν και η παρέα ήταν καλή) ή που έβγαινα στις 12 και ως τις 4 κλείνανε τα κλαμπ και μεις απλά νευριάζαμε που δεν είμαστε Αθήνα να μπορούμε να ξενυκτήσουμε (να βγούμε χαράματα από το κλαμπ, ο ήλιος να έχει μόλις βγει, η πόλη να έχει πάρει εκείνή τη μπλε-κιτρινο-πορτοκαλί απόχρωση, να πάμε για κουλούρι και πριν να πάμε σπίτι να πάρουμε τις κυριακάτικες εφημερίδες από Ομόνοια-αχ). Ενώ εδώ, σκέτη ξενερωτίλα. Τελικά οι καλύτερες μέρες για έξω είναι οι καθημερινές και η Παρασκευή αμέσως μετά τη δουλειά όπου πας σε ένα μπαράκι και πίνεις ως τις 12-1.
Ψες που λέτε ξανακύρωσα έξοδο και άπλωσα στον καναπέ.
Έβαλα στο dvd, την "Καυτή Σάρκα" του Αλμοδοβάρ, μια από τις 2-3 ταινίες του που δεν είχα δει. Ο αγαπημένος μου Javier Bardem έπαιζε μέσα άλλα και ένα κουκλί, τον οποίο πρώτη φορά βλέπω σε ταινία του Αλμοδοβάρ. Δείτε την! Α, και μια και μιλάμε για φιλμ, το περασμένο σ/κ είδα το "Marie Antoinette" της Κόπολα. Πλάκα είχε και το soundtrack ήταν σούπερ.
Στο θέμα μας. Αυτά τα πρέπει δεν είναι εκνευριστικά; "Πρέπει να βγαίνεις Σάββατο βράδι" ή "Πρέπει να κυκλοφορείς για να βρεις γκόμενο" (μετά την τραυματική εμπειρία του "perhaps γκόμενου", ποσώς με ενδιαφέρει να πηγαίνω για γκόμενο-hunting αυτή την περίοδο).
Μόνο εγώ το βλέπω έτσι το θέμα; Δεν ξέρω αν οφείλεται και στη φάση που περνώ τώρα που απλά αυτή η πόλη και αυτή η χώρα δεν μου προσφέρουν κάτι. Ή δεν ξέρω αν οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχει ταξιδάκι σε τρεις βδομάδες και θέλω να φυλάξω την ενέργεια μου για εκεί.
Τι λέτε; Να συνεχίσω τις προσπάθειες εναρμόνισης με τους υπόλοιπους ή να πάρω την απόφαση ότι τελικά Fitting in is just not my thing;

Πάντως το Σάββατο δεν είναι η αγαπημένη μου μέρα. Μηδένισα τελείως το θέμα ε;
Από την άλλη όμως έχω αποφασίσει πως θα κάνω καινούρια πράγματα. Έτσι τις υπόλοιπες μέρες όπου χαρά η τουλίπα πρώτη! Για παράδειγμα, έχω πάει σε συναυλίες (από Μπλε μέχρι Αρλέτα!), σε beach party (πριν 2 μέρες -ψοφήσαμε αλλά κάναμε τον απίστευτο χορό πάνω στην άμμο), ακόμα και σε γήπεδο να δω ντέρμπι (ναι εγώ!). Anything που να είναι διαφορετικό και όχι μια από τα ίδια! Απλά για να μην νιώθω πως περνά η ζωή μου και γω δεν είμαι παρούσα.

Και σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη γιατί θα πάω στο σπίτι ενός καινούριου φίλου, στην παλιά Λευκωσία, να καθίσουμε στην βεράντα με τα λουλουδάκια, να πιούμε το φραπέ μας και να μιλήσουμε για διαλογισμό (αυτός δηλαδή, εγώ ως τη yoga έχω φτάσει και αυτή ξώφαλτσα).

Καλό υπόλοιπο Σ/Κ και καλή βδομάδα!

Το τραγουδάκι είναι από το soundtrack της "Marie Antoinette". Enjoy!


the melody of a fallen tree
by Windsor for the deby

Thursday, April 19, 2007

Urban me

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket


Το πρώτο λάθος έγινε τη μέρα σύλληψής μου. Ήταν στην Κύπρο, ένα πολύ μικρό νησί κάπου στη Μεσόγειο (η έμφαση στο «μικρό»). Το δεύτερο συνέβηκε 9 μήνες μετά με τη γέννηση μου στη Λευκωσία, μια ακόμα μικρότερη πόλη. Το τρίτο λάθος έγινε 18 χρόνια αργότερα όταν πήγα για σπουδές σε μια λιλιπούτεια πόλη που για να τη διασχίσεις με λεωφορείο χρειαζόσουνα μόνο 10 λεπτά.
Γιατί είναι λάθος όλα αυτά; Η απάντηση βρίσκεται στη λέξη URBAN ή μάλλον στην έλλειψη της από τα συγκεκριμένα σημεία αναφοράς της μέχρι τώρα ζωής μου. Έχω μια θεωρία. Πιστεύω πως σε κάθε άνθρωπο, ανάλογα με το χαρακτήρα του, ταιριάζει η ανάλογη πόλη και ο ανάλογος τρόπος ζωής. Για μερικούς είναι τέλεια μια μικρή πόλη ενώ για κάποιους άλλους ένα πιο urban περιβάλλον. Στα 20κάτι μου είχα υποψιαστεί πως μου πήγαινε περισσότερο το δεύτερο όταν έμεινα για ένα διάστημα σε μια πολύ μεγάλη πόλη. Τότε έγινε το κλικ. Για ένα ανεξήγητο λόγο οι αστικές αναφορές μου ήτανε οικείες και ο συγκεκριμένος urban τρόπος ζωής έβγαζε τα καλύτερα στοιχεία μου από μέσα μου ή μάλλον τα πιο αληθινά. Από τότε μέχρι σήμερα, στα τριάντα παρά κάτι μου, ταξίδεψα σε αρκετές πόλεις, στην Ευρώπη και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Κάθε φορά λοιπόν που βρίσκομαι σε μια μεγάλη πόλη διαπιστώνω πως μπορώ να εναρμονιστώ με σχετική ευκολία με την urban culture της. Για παράδειγμα, το θεωρώ απολύτως φυσικό να στριμώχνομαι στο metro (να μην σας πω το απολαμβάνω κιόλας). Λατρεύω να περπατώ στην πόλη και από το πουθενά να ξεπετάγεται μπροστά μου το πιο όμορφο graffiti στον τοίχο ενός ξεχασμένου κτιρίου. Μ αρέσει να βλέπω κόσμο να κυκλοφορεί στην πόλη ολόκληρο το εικοσιτετράωρο. Με ξυπνά η αίσθηση του να χάνομαι στο πλήθος, να είμαι όποια θέλω και όπως θέλω χωρίς να πρέπει να δώσω λογαριασμό. Τι είναι λοιπόν urban για μένα; Είναι να κάθομαι σε ένα café ανάμεσα σε αγνώστους και να παρατηρώ τον κόσμο με τις ώρες. Είναι να ζω γρήγορα, έντονα και να νιώθω, μέχρι και το τελευταίο μου κύτταρο, ζωντανή. Urban είναι να ανακαλύπτω όλο και κάτι καινούριο στην πόλη και όχι τα ίδια αναμασημένα, ανακυκλωμένα. Να ξέρω πως η επικοινωνία στην πόλη είναι δύσκολη, όχι γιατί είναι δύσκολοι και «κλειστοί» οι άνθρωποι αλλά γιατί είναι πάρα πολλοί. Από την άλλη, urban είναι να πιάνω κουβέντα με τον άγνωστο διπλανό μου στο μπαρ, στο καφέ, στην ουρά του σινεμά, εύκολα και απλά. Είναι να έχω την πολυτέλεια να κάθομαι με τις ώρες σε γκαλερί και να χαζεύω ανενόχλητη. Να περνώ μια Κυριακή στο πάρκο με βιβλίο και καφέ. Να ξέρω πως ανά πάσα στιγμή η πόλη μου προσφέρει τόσες πολλές επιλογές που το μόνο μου άγχος είναι πως δεν καταφέρνω να πλήττω ποτέ.

Τελικά, δεν ξέρω αν ποτέ ζήσω όλες αυτές τις εικόνες, όχι πλέον μόνο σαν τουρίστρια. Ούτε είμαι σίγουρη αν με το να μην τις ζήσω θα είναι το τέταρτο μου λάθος. Τουλάχιστον όμως ξέρω για ένα πράγμα. Πως η urban culture είναι γραμμένη βαθιά μέσα στο DNA μου, σαν graffiti πάνω σε ένα τοίχο κάπου σε μια μεγάλη πόλη.

Υ.Γ1 Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο Υ.Γ στις 15/4. Το θέμα ήταν το Urban Culture και παρουσιάστηκαν θέματα όπως το graffitti, comics και οτιδήποτε συνιστά αυτό το είδος ζωής (το οποίο φυσικά, όπως έχετε διαπιστώσει έτσι που σας πρήζω, λατρεύω)

Υ.Γ2 Σήμερα ειδικά θέλω πάρα πολύ να βρεθώ σε ένα cafe στο Soho του Λονδίνου, να παρατηρώ τον κόσμο με τις ώρες, μετά να πάω στην Τate Modern και μετά ως δια μαγείας να βρεθώ πάνω στην Brooklyn Bridge και να κοιτάζω τους φωτισμένους ουρανοξύστες.

Monday, April 16, 2007

Σταματήστε να κατέβω!


Αχ δεν μπορώ! Δεν αναπνέω, το καταλαβαίνεις;Δεν μπορώ που είσαι τόσο "σωστός"! Δεν μπορώ τα comme il faut πια! Είμαι ιδιότροπη λες; Και απόλυτη; Μπορεί...
Όπως και να χει ΔΕΝ γουστάρω που μαζί σου νιώθω ένα συνετό και έτοιμο για παντρειά κορίτσι! Και δεν φτάνει που γεννήθηκα με τάσεις φυγής, εσύ με κάνεις να θέλω να ουρλιάξω "run for your lives"! Και γενικά να ουρλιάξω! Ξύπνα! Σύνελθε!
Μπορεί και να μην φταις. Εγώ έρχομαι και δηλώνω πως δεν χωράει άλλους συμβιβασμούς η ζωή μου.
Αλλά έχω μεγαλώσει πια και νιώθω πως δεν έχω περιθώριο να χάνω τον καιρό μου με τα "ίσως" και τα "αν αλλάξει αυτό, τότε μπορεί". Τον άνθρωπο τον καταλαβαίνεις από τα πρώτα πέντε λεπτά τελικά και από τα "butterflies" στο στομάχι σου.
Γουστάρω έναν άντρα που να μου πει κάτι που θα το θυμάμαι.
Γουστάρω έντονες φάσεις.
Γουστάρω να χάσω και τα αυγά και τα καλάθια.
Άντε Γειά!


Αφιερωμένο στον πρώην perhaps γκόμενο και νυν has been.



Tuesday, April 10, 2007

Coffee and friends

Πρώτη μέρα στη δουλειά. Από το πρωί νυστάζω τραγικά. Ψες δεν κοιμήθηκα καλά, έβλεπα ένα όνειρο ότι ήμουνα λέει στο cast του Lost ( αλλά δεν υπήρχαν οι others, απλά δυο όμαδες ναυαγών που ΞΕΡΑΜΕ ποιοί ήταν). Ξύπνησα που λέτε στις 530 ψάχνοντας μια βάρκα για να πάω στην άλλη πλευρά του νησιού. Τελικά όχι μόνο τη βάρκα δεν βρήκα αλλά έχασα και τον ύπνο μου! Να φανταστείτε σκεφτόμουνα να έλθω δουλειά από τις 630. Και δουλειά θα έκανα (που δεν έκανα τόσες μέρες, ούτε pc δεν άνοιξα) ΚΑΙ μπροστά από το κτίριο θα έβρισκα να παρκάρω, χλίδα. Τελικά από την πολλή σκέψη με ξαναπήρε ο ύπνος και ξύπνησα στις 9 και φυσικά πάλι πήγα καθυστερημένα στο γραφείο.
Τέλοσπάντων, η μέρα κουτσοκύλησε και τελικά έχω την εντύπωση ότι ήμουν η μόνη που είχε δουλειά τέτοια μέρα! Νυστάζω τραγικά, θέλω να πάω σπίτι μου ή έστω για καφέ και να λιαστώ.
Έτσι πριν λίγο άρπαξα το τηλ και μηχανικά πληκτρολόγησα το τηλ της κολλητής μου, να πάμε για ένα καφέ.
Αλλά...ξέχασα....σήμερα το πρωί έφυγε. Πήρε το αεροπλάνο και την έκανε για Ευρώπη για δουλειά για τρία χρόνια! Σκατά... Τους τελευταίου μήνες φύγανε και οι τρεις "παιδικοί" μου φίλοι.
Οι προηγούμενοι δύο την κάνανε το Νοέμβριο για Αγγλία για να βρουν καμιά δουλειά της προκοπής και τώρα αυτή. Σιγά μην μείνουν δηλαδή!
Ξέρετε, η διαφορά με τους φίλους τους παλιούς και αυτούς που κάνουμε στην πορεία είτε λόγω δουλειάς ή μέσω άλλων φίλων είναι πως οι πρώτοι, ότι και να γίνει , όσα χρόνια να περάσουν, λειτουργούν κάπως σαν η μνήμη σου. ΚΑι συ να ξεχάσεις για παράδειγμα τις μαλακίες που έκανες στα 19 σου, αυτοί τις θυμούνται. Το ίδιο και συ γι αυτούς.
Έτσι ένιωθα με αυτούς τους τρεις. Μας έδεναν πολλά. Το Λύκειο με την Ν, τα παιδικά χρόνια και το πανεπιστήμιο με τον Γ, το καλοκαίρι πριν από το μεταπτυχιακό με την Χ. Μαζί τους οδήγησα για πρώτη φορά αυτοκίνητο ( και φάγαμε 3 πρόστιμα για ταχύτητα σε ένα μήνα), ήταν η κάλυψη μου στα γκομενικά μου, μεθύσαμε πολλές φορές μαζί, ως και Λονδίνο έφτασε η χάρη μας. Δεν ξεχνάς εύκολα τέτοιες στιγμές. Και αργότερα όταν ο καθένας μας βρήκε δουλειά και κάναμε παρέα με συναδέλφους, ακόμα και όταν δεν βρισκόμασταν τόσο συχνά, πάντα ήξερα πως εκείνη τη φορά τη βδομάδα ή το μήνα, θα χρειαζόταν τη λιγότερη "προσπάθεια" για να περάσουμε καλά. Και αυτό γιατί ήξερε ο καθένας πως λειτουργούσε ο άλλος. Έτσι και αλλιώς στα τριάντα παρά κάτι μας ήδη γνωριζόμασταν τουλάχιστον δέκα χρόνια. Τουλάχιστον. Με το Γ. και τη Ν. τη βγάζαμε στα καφέ,με τις ώρες, στα σπίτια μας να βλέπουμε Friends και τα καλοκαίρια στην παραλία με μπύρες και τσιγάρα. Με την Χ. δεν αφήσαμε σινε φεστιβάλ που να μην είχαμε πάει, θέατρα, εκθέσεις, καφέ στην παλιά πόλη. Η Χ ήταν η culture buddy μου. Φυσικά τα τελευταία χρόνια εγώ την είδα "ποσότητα" ενώ η άλλη "εναλλακτική ποιότητα". Σε κάποια φάση άρχισα να εξαφανίζομαι και να είμαι στην κοσμάρα μου , το ίδιο και η Χ, μάλλον μας πήραν από κάτω οι "σοβαρότητες". Δεν τα λέγαμε τόσο συχνά όσο παλιά. Αλλά και πάλι με κάποιο τρόπο τα βρίσκαμε.
Το πιο σημαντικό ήταν ο τρόπος που επικοινωνούσαμε. Δεν χρειάζονταν πολλά πολλά. Είχαμε κώδικες που με τα χρόνια γίνονταν όλο και καλύτεροι, όλο και πιο "δικοί" μας.

Και τώρα αυτό τελείωσε! Τέλος κεφαλαίου; Αρχή καινούριου; Δεν ξέρω.
Σαν ορφανό νιώθω...πολύ παράξενο αίσθημα...



Thursday, April 05, 2007

Forgive me Father for I have sinned...

Ανακάλυψα τις προάλλες ένα εθιστικό website, το www.blogthings.com και το οποίο περιέχει όλων των ειδών γρήγορα και ανώδυνα τεστ. Από το πόσο ρομαντική είσαι, αν ήσουν ροκ σταρ πως θα ήσουν μέχρι τι χρώμα να βάψεις το υπνοδωμάτιο σου. Είμαι ενθουσιασμένη, χάνω δημιουργικά την ώρα μου και για πέντε λεπτά τουλάχιστον μετά πιστεύω τα αποτελέσματα. Τις προάλλες που λέτε πετυχαίνω το επίκαιρο για τις μέρες τεστ «Πόσο Αμαρτωλή Είστε;» και το κάνω αν και μεταξύ μας ξέρω ήδη την απάντηση!


Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket


Ερώτηση πρώτη «Ονειρεύεστε…:» α) ότι είστε μια διασημότητα με πολλούς θαυμαστές, β) ότι ξεπερνάτε τον μεγαλύτερο σας ανταγωνιστή και ο κόσμος γνωρίζει πια ότι είστε η καλύτερη γ) Ονειρεύεστε συνέχεια. Κατακρίβειαν, ονειρεύεστε τόσο πολύ ώστε ονειρεύεστε πως ονειροπολείτε. δ) οποιοδήποτε σέξι άνδρα σας κινεί το ενδιαφέρει στο δρόμο. Σημειώνω το (γ) γιατί ένας υγιής άνθρωπος ζει σε πολλές διαστάσεις και στον ξύπνιο αλλά και στον ύπνο του και το (δ) γιατί είναι Άνοιξη και όπως λέει ένας φίλος όλα, μα όλα, ανθίζουν!

Ερώτηση δεύτερη «έχετε κακή διάθεση όταν…» α) δεν είστε το κέντρο της προσοχής, β) βλέπετε το γκόμενο σας να μιλάει σε κάποια άλλη, γ)δεν έχετε κάνει σεξ εδώ και καιρό, δ) πεινάτε και δεν βρίσκετε να φάτε. Σημειώνω το (β) γιατί ο γκόμενος δεν είναι για δημόσια χρήση (αυτό μας έλειπε…) και το (γ) γιατί δεν υπάρχει άτομο που να μην τον ενοχλεί όταν δεν κάνει σεξ συχνά (όποιος το αρνείται ή που έχει χαμηλή libido ή που δεν ξέρει τι του γίνεται).

Ερώτηση τρίτη «Ποια είναι η στάση σας απέναντι στα λεφτά;» α) τα λεφτά φέρνουν δύναμη, β) τα λεφτά φέρνουν γκόμενους, γ) είναι ωραίο να τα έχεις και να τα ξοδεύεις, δ) τα σκέφτεσαι συνέχεια, κατά βάθος θα ήθελες να ήσουν ο Ντόναλντ Τραμπ. Μα τι ερώτηση είναι αυτή; Το (γ) φυσικά! Ο γκόμενος που δεν έρχεται για σένα αλλά για τα συνοδευτικά σου είναι εξ ορισμού ξενέρωτος και επίσης τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία ( καλά, λέμε τώρα).

Ερώτηση τέταρτη «Όσο αφορά στην αγάπη…» α) ερωτεύεσαι τους ανθρώπους που σου δίνουν προσοχή, β) ζηλεύεις πολύ εύκολα, γ) την είδες Γκλεν Γκλόουζ και θέλεις να κάνεις κακό σε όλους τους πρώην σου, δ) ραντεβού; Ποιο ραντεβού; Κατευθείαν στο ψητό! Βάζω V στο (α) μεγάλη αλήθεια αλλά ως τουλίπα δεν έχω πρόβλημα να το παραδεκτώ, το (β) γιατί αίμα κυλάει και όχι νερό και το (δ) και ισχύει ξανά η παραδοχή λόγω blogger ταυτότητας.

Πατάω enter και τα αποτελέσματα επιβεβαιώνουν τις αρχικές μου υποψίες: «Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα σας είναι: Ζήλεια 60%, Λαγνεία 60%, Απληστία 40%, Αλαζονεία 40%, Λαιμαργία 20%, Οκνηρία 0% και Οργή Ο%. Οι πιθανότητες να καταλήξετε στην κόλαση είναι 31% και το πιθανότερο να τα κακαρώσετε σε καυγά (!)». Τελικό συμπέρασμα; Είμαι μια αμαρτωλή ζηλιάρα και λυσσάρα αλλά την γλυτώνω γιατί μάλλον θα καταλήξω στον παράδεισο, εκτός και αν μπλέξω σε αιματηρό καυγά και την κάνω για hell’s kitchen!


Y.Γ1 Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Υ.Γ στις 1/4 "Συγχώρεσε με", όπου ζητήθηκε από συγγραφείς και δημοσιογράφους να γράψουν για τα Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα.
Υ.Γ2 Δεν έκλεψα στο τεστ.
Υ.Γ3 Με όλη σας την ειλικρίνεια (που είμαι σίγουρη πως έχετε σε ποσότητα βεβαίως, βεβαίως), ποιό είναι το μεγαλύτερο σας αμάρτημα; Και ποιο δεν θα συγχωρούσατε ποτέ;