Τι φθινόπωρο κι αυτό...
Πήξιμο. Τρέξιμο.΄Άγχος. Επιβίωση ( αυτή την τελευταία λέξη την ξέρουν πολύ καλά όσοι έχουν δικές τους δουλειές).
Πεθυμώ καλοκαίρι. Έστω εκείνες τις τελευταίες 4 μέρες του Αυγούστου, που την έβγαζα με κολλητούς στο αγαπημένο μου beach bar. Έστω και αν την τελευταία μέρα, η μάνα μου κατάφερε να τα κάνει όλα σκατά. Συνηθισμένες ιστορίες, αρχαίας τραγωδίας. Τι να λέμε τώρα..
Ξέρεις όμως τι πεθυμώ περισσότερο απ όλα;
Εμένα.
Όπως ήμουν πριν 4-5 χρόνια.
Που μπορεί να γκρίνιαζα, αλλά δεν ένιωθα συνέχεια αυτό.
Το τέλμα. Το άχρωμο. Το ανούσιο.
Η ζωή μου είναι ανούσια.
Για μένα. Για τους άλλους, που την παρακολουθούν ως θεατές, έχει ενδιαφέρον.
Όμως εμένα μου λείπουν πράγματα.
Επί της ουσίας, μου λείπω εγώ. Τα χρώματά μου.
Δεν είναι γκρίνια, δεν είναι απαισιοδοξία.
Είναι μια βαθιά ανάγκη για μια ηλιακτίδα φωτός. Που ξαφνικά θα έρθει στη ζωή μου, θα φωτίσει εκείνες τις γωνιές. Όπως έλεγε και ο Λέοναρντ Κοέν, όλα τα πράγματα έχουν σχισμές και χαραμάδες. Γιατί μόνο έτσι μπαινει το φως μέσα.
Θέλω να ανοίξουν μαγικά οι χαραμάδες μου. Να μπει φως μέσα. Αρκετό. Όχι λίγο, όχι ψίχουλα.
Ποιος ανοίγει τις χαραμάδες; Εμείς;
Ή μόνες τους, καρμικά και με το χρόνο τους;
Δεν ξέρω, ξέρεις;
Δεν τα γράφω για να μου πει κάποιος κάτι. Έτσι κι αλλιώς, ξέρω πως σε κάποια φάση θα έρθουν και καλές στιγμές. Ελπίζω όμως πως σε κάποια φάση μια ηλιακτίδα φωτός θα έρθει και θα μείνει.
Αυτό ελπίζω. Αυτό φοβάμαι μην γίνει. Αυτό θέλω.
Προς το παρόν....αμηχανία. Σιωπή.
